کد مطلب:270735 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
اقدام رسول خدا برای بعد از خود
بخش اول خطبه بعد از تمجید و ثنای الهی و دوام فضل حق و شهادت بر رسالت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)، به این نكته اشاره دارد كه پیامبر رشید اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) و خاتم پیامبران بعد از خود امّتش را رها نكرد و در بین آن ها، عَلَم و پرچم هدایت را به ودیعت گذاشت، و آن را در دست علمدارانی از اهل بیت خویش قرار داد، تا امّت گمراه نشود و عبودیت و صراط مستقیم بر آن ها پوشیده نماند و به نیاز آن ها پاسخ داده شود.
در بخش آخر خطبه به پیوستگی حجت های بعد از رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) اشاره می شود كه آسمان هدایت هرگز از خورشید ولایت بی فروغ نخواهد بود، و هرگاه حجّتی غروب كند، حجّت دیگری طالع خواهد شد تا آخرین حجّت خدا، كه از آن سخن خواهد رفت.
حضرت خود را به عنوان اولین حجّت بعد از رسول معرفی می كند، كه قرآن را به عالمیان معرفی كرد و جامعه را به تحت بیرق آن دعوت نمود. آن گاه می فرماید:
«فاذا انتم النتم له رقابكم و اشرتم الیه باصابعكم...»
و در آخرین مرحله حیات دنیوی او (علی (علیه السلام)) همه گردن ها در برابر او خم می شود، و سرها به نشانه تسلیم فرود آمده، دست ها به او اشاره دارد، و دل ها بر محور او گرد آمده اند.
در تاریخ آمده است:
در هفته قبل از شهادت امام علی (علیه السلام) صد هزار نفر از عراق و اطراف آن به ندای امام پاسخ داده و به دور آن حضرت جمع شدند. ـ چنانكه اشاره شد ـ وحضرت خطبه 182 را در این زمینه ایراد فرمود. حضرت بعد از بیان آن خطبه، به تنظیم صفوف سپاه پرداخت كه در اوج تجمّع و تسلیم گروه ها، شهادت، حضرت علی (علیه السلام) را در ربود، و او به آرزوی همیشگی خود رسید. ومونسی چون مرگ را در آغوش كشید، و دوران غربت امام پایان یافت، و حیات جاودانه اش را از سر گرفت و با خون خود نوشت: «فزت و ربّ الكعبة».
علی (علیه السلام)فرزند خانه خدا بود، و به لقای پروردگار كعبه بار یافت، و «انّا لله و انّا الیه راجعون» با شهادتش در محراب مسجد، تفسیر شد.
امّا امّت، چون خانواده بدون پدر و جامعه بدون سرپرست و گله بی شبان، به سرگردانی و سردرگمی گرفتار شد و اسیر چنگال خون آشام گرگانی شد كه ردای تقدّس بر تن كردند و لباس وارونه به اسلام پوشاندند. مردم به سرعت ابرهای بهاری، پراكنده شدند و مدینة الرسول (صلی الله علیه وآله وسلم)چنان چپاول گشت كه شرط باكره بودن دخترها از قباله نكاح برداشته شد. بَلَد امن و خانه خدا به منجنیق بسته شد، و گلویی كه بوسه گاه پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بود، از دم تیغ جفا گذشت، و سرها بر نیزه ها رفت. سنّت اوصیا كُشی بنی اسرائیل در امّت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم)احیا شد، و امّت با جفا بر اولیای خود به نكبت و تفرقه برای مدّت نامعلومی كه تنها در علم خدا معلوم است، گرفتار آمد.
«فلبثتم بعده ما شاء اللّه»
«و شما پس از او تا آن گاه كه مشیت خدا باشد، بمانید».
در بخش آخر خطبه به پیوستگی حجت های بعد از رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) اشاره می شود كه آسمان هدایت هرگز از خورشید ولایت بی فروغ نخواهد بود، و هرگاه حجّتی غروب كند، حجّت دیگری طالع خواهد شد تا آخرین حجّت خدا، كه از آن سخن خواهد رفت.
حضرت خود را به عنوان اولین حجّت بعد از رسول معرفی می كند، كه قرآن را به عالمیان معرفی كرد و جامعه را به تحت بیرق آن دعوت نمود. آن گاه می فرماید:
«فاذا انتم النتم له رقابكم و اشرتم الیه باصابعكم...»
و در آخرین مرحله حیات دنیوی او (علی (علیه السلام)) همه گردن ها در برابر او خم می شود، و سرها به نشانه تسلیم فرود آمده، دست ها به او اشاره دارد، و دل ها بر محور او گرد آمده اند.
در تاریخ آمده است:
در هفته قبل از شهادت امام علی (علیه السلام) صد هزار نفر از عراق و اطراف آن به ندای امام پاسخ داده و به دور آن حضرت جمع شدند. ـ چنانكه اشاره شد ـ وحضرت خطبه 182 را در این زمینه ایراد فرمود. حضرت بعد از بیان آن خطبه، به تنظیم صفوف سپاه پرداخت كه در اوج تجمّع و تسلیم گروه ها، شهادت، حضرت علی (علیه السلام) را در ربود، و او به آرزوی همیشگی خود رسید. ومونسی چون مرگ را در آغوش كشید، و دوران غربت امام پایان یافت، و حیات جاودانه اش را از سر گرفت و با خون خود نوشت: «فزت و ربّ الكعبة».
علی (علیه السلام)فرزند خانه خدا بود، و به لقای پروردگار كعبه بار یافت، و «انّا لله و انّا الیه راجعون» با شهادتش در محراب مسجد، تفسیر شد.
امّا امّت، چون خانواده بدون پدر و جامعه بدون سرپرست و گله بی شبان، به سرگردانی و سردرگمی گرفتار شد و اسیر چنگال خون آشام گرگانی شد كه ردای تقدّس بر تن كردند و لباس وارونه به اسلام پوشاندند. مردم به سرعت ابرهای بهاری، پراكنده شدند و مدینة الرسول (صلی الله علیه وآله وسلم)چنان چپاول گشت كه شرط باكره بودن دخترها از قباله نكاح برداشته شد. بَلَد امن و خانه خدا به منجنیق بسته شد، و گلویی كه بوسه گاه پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بود، از دم تیغ جفا گذشت، و سرها بر نیزه ها رفت. سنّت اوصیا كُشی بنی اسرائیل در امّت محمد (صلی الله علیه وآله وسلم)احیا شد، و امّت با جفا بر اولیای خود به نكبت و تفرقه برای مدّت نامعلومی كه تنها در علم خدا معلوم است، گرفتار آمد.
«فلبثتم بعده ما شاء اللّه»
«و شما پس از او تا آن گاه كه مشیت خدا باشد، بمانید».